بسم الله الرحمن الرحیم

با مراجعه به آیات نورانی قرآن کریم آیات متعددی مشاهده می‌شود که به طور مستقیم و یا غیر مستقیم به مذمت غناء، لهو و لعب پرداخته است که به دو مورد از آن اشاره می‌گردد:

آیه اول:«وَ مِنَ النّاس مَنْ یَشْتَری لَهُوَ الْحَدیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبیلِ اللهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَ یَتَّخِذُها هُزُوًا اُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهین»[1]

ترجمه: بعضی از مردم سخنان بیهوده و باطل خریداری می‌کنند تا مردم را از روی جهل و نادانی گمراه سازند و آیات الهی را به استهزاء و سخره گیرند.تعبیر «لهوالحدیث» در این آیه شریفه معنای وسیع و گسترده‌ای دارد و هر گونه سخن یا آهنگ سرگرم کننده و عفت زا را که انسان را به بیهودگی یا گمراهی می‌کشاند در بر می‌گیرد. خواه از قبیل غنا، الحان و آهنگ‌های شهوت‌انگیز و هوس‌آور باشد و خواه سخنانی که نه از طریق آهنگ، بلکه از طریق محتوا، انسان را به بیهودگی و فساد سوق می دهد، یا از هر دو طریق، چنانچه در تصنیف‌ها و اشعار عاشقانه خوانندگان، معمول است که هم محتوایش گمراه کننده است و هم آهنگش.در تکمیل این گفتار، ذکر این حدیث هم لازم است که امام صادق^(ع) درباره مفهوم این آیه شریفه می‌فرماید:«اَلْغِناء مَجْلِسٌ لایَنْظَر اللهَ اِلی اَهْلِهِ وَ هُوَ مِمّا قالَ الله تَعالی «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَری لَهْوَ وَ الْحَدیث» و...» (غنا مجلسی است که خداوند به اهل آن نظر رحمت ندارد و این غنا از مصادیق آیه شریفه‌ای است که خداوند می‌فرماید: و بعضی از مردم سخنان بیهوده و باطل خریداری می‌کنند...)[2] 

آیه دوم:«وَ الَّذینَ یَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ اِذا مَرّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا کِراماً»[3]

ترجمه: و کسانی که شهادت به باطل نمی‌دهند و هنگامی که با لغو و بیهودگی برخورد می‌کنند، بزرگوارانه از آن می‌گذرند.این آیه شریفه به احترام و حفظ حقوق دیگران تاکید کرده و به بیان صفات دیگری از «عبادالرحمن» پرداخته است، از جمله این صفات این است که بندگان شایسته خدا هرگز شهادت به باطل نداده و در مجلس باطل حضور نمی‌یابند.از نظر مفسرین عالیقدر، مفهوم این بخش از آیه، این است که بندگان شایسته و مومن، هرگزدر مجالس غنا و لهو حاضر نمی‌گردند